The Vindhu Times

Momenteel is er in Tibet het nodige gaande nu de Olympische Spelen van Beijing dichterbij komen. Veel Tibetanen zien dit als de laatste kans om voor hun situatie, die al sinds 1959 bestaat, de aandacht te vragen die dit verdient. Dat de situatie gespannen is merkten we toen we een paar dagen geleden bij de grens van Tibet (China) en deze potdicht zat. Normaal mag je nog de brug, de feitelijke grens, op, maar nu werden we ver daarvoor al tegengehouden. In Lhasa zijn nu flinke rellen en de Dalai Lama heeft zelfs al geroepen af te treden als het geweld in Tibet niet stopt.

Een paar dagen daarvoor liep ik in mijn Tibet shirt bij de Buddha-stupa in Kathmandu en werd ik door veel Tibetanen dankbaar de hand geschud, omdat ze het erg fijn vinden dat het Westen steeds meer interesse en steun toont voor de Tibetaanse zaak. Nadat ik Dharamsala het Tibet museum heb gezien en enkele Tibetanen heb gesproken hoop ik dan ook dat er snel een oplossing komt in dit conflict, maar gezien de geschiedenis heb ik daar een hard hoofd in. Het is ook erg jammer om te zien dat de Westerse overheden vanwege economische redenen niet te veel China tegen de haren in willen strijken.

Terug naar Nepal. Het is hier in zekere zin vergelijkbaar met India: de omgeving, de chaos, het weer. Maar alles is hier net wat relaxter en de mensen zijn vriendelijker. In het begin moest ik even wennen om weer in een groep te functioneren maar inmiddels gaat dat prima: we hebben dan ook een prima groep.

Al na een paar dagen zijn we naar mijn toekomstige werkplek, Bharabise, gegaan. Een redelijk desolate plek waar niet veel te beleven maar hopelijk wel een hoop te doen is. Klaas en ik hebben al kennis gemaakt met de kinderen in de huiswerkklas die we gaan begeleiden, de school waar we gaan werken hebben we nog niet gezien. Vanuit Bharabise zijn we naar de Tibetaanse grens gegaan, lekker op het dak van de bus en af en toe afzien als deze vlak langs een ravijn reed. We verbleven in een resort, The Borderlands waar we zijn gaan raften. De dag ervoor hadden we de mogelijkheid om de een na hoogste bungeejump ter wereld te maken: 180 meter boven een kolkende rivier. Slechts twee mensen van de groep durfden dit aan en ik was daar niet een van. Raften vond ik een stuk beter te doen.

Inmiddels ben ik redelijk gewend aan het leven in India en Nepal en het is allemaal prima te doen. Kathmandu ziet er interessant uit en het is dan ook jammer dat ik straks vier uur in de bus moet zitten als ik er heen wil, maar ik heb gelukkig alle tijd. De komende dagen gaan we eerst Chitwan verkennen. In dit dierenpark hopen we een paar nijlpaarden, olifanten en tijgers te zien, alhoewel die laatste hopelijk van niet al te dichtbij.