The Vindhu Times

Afvallen in India. Het is een bekend grapje, maar als je je in de Punjab bevindt hoef je daar niet bang voor te zijn. Eindeloze hoeveelheden gravy (met klonten boter erin) om je chapatis in te dopen, suikerwerk waar spontaan het glazuur van mijn tanden sprong en 's ochtends lekker ontbijten met chapati's met een klont boter er op natuurlijk. Dat laatste heb ik maar even aan me voorbij laten gaan. Al dit eten wordt weggespoeld met liters chai, waarvan de suikerspiegel ook redelijk hoog ligt.

Hoe val je dan af? Een beproefd recept is het veelvuldig eten van straatvoer, wat er vanzelf voor zorgt dat je darmen op een gegeven moment besluiten de boel eens goed door te spoelen. Gelukkig ben ik hier voorlopig nog van bespaard gebleven, alhoewel ik het risico steeds meer opzoek. Een ijsje gaat er prima in en nootjes die door een straatverkoper met zijn handen in het papieren zakje worden gestopt eet ik gewoon op. Tandenpoetsen gebeurt soms met kraanwater. Alleen de geitenpoten die de man in de straat van mijn hotel in McLeod dagelijks aan het braden was heb ik maar gelaten voor wat ze waren. Judith wees me er echter fijntjes op dat dit vlees gewoon was verwerkt in de Tibetaanse geitenstoofpot die ik had gegeten. Naja, na een week zonder vlees is alles prima.

Behalve met de Indiase keuken heb ik ook al uitgebreid kennis mogen maken met de Indiase nieuwsgierigheid en gastvrijheid. Ik kan geen straat door lopen of mensen beginnen een praatje. Net nog gaf iemand me bij een bushalte in Chandigarh na een kort gesprek zijn adres en wilde ook het mijne weten. Laat het me weten wanneer de brief arriveert (of doe vooral niet open als er opeens een Indi�r voor de deur staat die claimt mij te kennen). Als ik mijn fototoestel om mijn nek heb hangen is het nog mooier: iedereen wil op de foto en als ik dan het resultaat achterop laat zien komt iedereen van heinde en verre aanstromen om te kijken.

Niet dat men hier nou technologisch achtergesteld is. De winkels in Chandigarh staan vol met de nieuwste mobieltjes, plasmaschermen en allerlei witgoed. Maar ja, voor de doorsnee Indi�r is dat natuurlijk niet te betalen. En Chandigarh is misschien ook niet een representatief voorbeeld want de indruk die ik krijg in deze door Le Corbusier ontworpen stad is dat in het centrum, de sectoren 17 en 22, vooral de welgestelde Indi�r woont.

In Amritsar heb ik hier ook nog een inkijkje in gekregen. Op straat werd ik aangesproken door een jongen, omdat zijn vriend met me wilde praten. Die sprak echter geen woord Engels, dus maar met hem gepraat. Toen ik zei dat ik wat te drinken wilde kopen stond er in no time een flesje cola voor mijn neus en toen ik aangaf naar de Gouden Tempel te willen bood hij spontaan aan mij er in zijn auto heen te rijden. Uiteindelijk hebben we de hele dag met zijn drie�n door Amritsar gereden, hebben we gegeten in de Gouden Tempel (waar de twee kleine meisjes voor me me echt continu in de gaten hielden) en zijn we zelfs nog naar de grens bij Attari geweest om het "Ministry of Silly Walks" te zien, maar dan uitgevoerd als zijnde de offici�le sluiting van de grens tussen India en Pakistan. Hilarisch schouwspel, met tribunes aan weerszijde, alsof het een sportwedstrijd betreft. Uiteindelijk zelfs nog bij hem thuis geweest, waar de muur versiert was met posters van Tom Cruise, Enrique Iglesias en The Backstreet Boys.

Kijkend naar de manier waarop de mensen hier met je omgaan is het grappig om het contrast te zien met Westerlingen die hier ook zijn. Eigenlijk zijn er twee types: de westers geklede westerling en de zweverds. Vooral die eerste zijn prima om mee om te gaan, maar die tweede groep kijkt echt op je neer als je er hier (semi)-westers gekleed uitziet. Loop ik met mijn Tibetaanse gids door de bergen, komt hij een kennis tegen, zeggen ze gedag en tegen mij wordt niks gezegd. Heerlijk.

Ondanks dat begin ik India steeds beter te waarderen. Ja, alles gaat rustiger aan (vanmiddag twee uur bezig geweest om de PUK-code van mijn SIM-kaart te achterhalen), maar waar laat je nou voor �1,15 32 pasfoto's maken (blijkt het bij de buren �1,- te kosten)?

PS: Helaas wil het hier maar niet lukken foto's op het internet te krijgen. Hopelijk binnenkort meer succes.

Update: Eindelijk gelukt wat foto's online te zetten (Tokyo, Kyoto, India). Het zijn er niet zo veel en volgens mij ook niet op enorme grootte, maar alles is hier dan ook ongelooflijk traag.