The Vindhu Times

Oh! Calcutta. Of tegenwoordig dus Kolkata. Eindelijk een grote Indiase stad die wel te verteren is. Of is mijn weerstand in Nepal inmiddels goed opgebouwd?

Na Darjeeling is dit ook een stad waar duidelijk de Engelse invloeden te zien zijn, al dan wel in hevig verval soms. De Victoria Memorial, ook wel bekend als de Engelse Taj Mahal is duidelijk zichtbaar vanaf het enorme park in het midden van de stad waar de rust haast onindiaas is (totdat het voetballen en cricketen begint).

Kolkata is af en toe net New York, met de gele taxi's, het drukke leven op straat en de grote breden straten met hoge gebouwen. Alleen dan loopt er opeens een man in longi met een grote zak rijst op zijn hoofd voorbij en word je omver gereden door een handriksja. Toch niet New York.

De contrasten zijn ook wat scherper dan in New York. Naast de rij die er staat voor een dure hippe koffiebar staat een moeder met kind te bedelen. Vlak naast een Rolex etalage ligt een man op een stuk karton te slapen. Iedereen, arm en rijk, eet op straat bij een van de vele tentjes. Ik wil overal wel wat proberen, de thali's, de samosa's, dosa's, kathi rolls en natuurlijk de West Bengaalse zoete waren. En nog honderd andere dingen waar ik de naam niet eens van weet.

Verderop in Kolkata is het minder modern en meer traditioneel. Op een steenworp van elkaar staan een moskee, een kerk en een synagoge. Hier lopen soms behoorlijk goed afgesluierde vrouwen over straat. De markt is net zo druk als de Kalverstraat op zondag, alleen dan met riksja's en taxi's erbij. Een man rolt door de straat, vage teksten roepend en een blad roepiemuntjes voor zich uit duwend. Hij doet me aan Robert denken (sorry Robert). Ergens verderop in het oude Chinatown staan huizen gebouwd in een vuilnisbelt.

Alles gebeurt op straat. Op motorkappen staan schoenen uitgestald, overhemden hangen langs de straat en voor het postkantoor zit een hele rij mannen met jute zakken te wachten tot iemand een pakketje komt brengen. In de buurt eet ik een egg-roll, vers gemaakt door een ware pannenkoekentovenaar. Later zit ik een de Barista (StarBucks kloon) wat chai-latte's en ijsthee weg te slurpen. Buiten staat een klein jongetje plastic rommel te verkopen.

Sommige dingen zijn ook precies hetzelfde. Tijdens het voetballen op de Maidan (het park) staat mijn team 2-0 achter. Het niveau is echt bedroevend, dus ik kan goed meekomen. Er moet echter iets gebeuren, een wissel. En daar gaat de enige buitenlander uit het team.