The Vindhu Times

Lekker aan de afternoon tea in het Windamore hotel, sippend aan een echte Darjeeling thee. Op straat lopen mannen in tweedjasjes met een paraplu aan de arm. Op het hele uur laat de klokkentoren de Big Ben tune horen. Zijn we in Engeland? Nee, want daar heb je geen uitzicht op de derde hoogste berg ter wereld. Welkom in Darjeeling.

Na Bhutan is India wel weer een land apart. Zodra je de grens over bent waan je je in een andere wereld. Alles is weer meer chaotisch en smeriger, er hangen weer bedelaars aan je benen en je zweet weer je broek uit.

Op het busstation ben je een interessant fenomeen, zeker als blijkt dat je een beetje Nepalees spreekt. Dat willen ze allemaal even uitproberen en als ze ontdekken dat je een camera in je tas hebt mag je ook van iedereen een foto maken, terwijl ze met de bus poseren.

We rijden met de local bus van Jaigoan naar Siliguri. Onderweg een paar keer bijna de bus gemist tijdens een plaspauze van mijn kant. Rijdend langs theeplantages, rijstvelden en bananenbomen is weer eens wat anders dan wat we in Bhutan hebben gezien. In Siliguri pakken we na een snelle lunch meteen een jeep naar Darjeeling.

Langs het zestig centimeter smaller spoor van de Darjeeling Himalayan Railway (aka 'Toy Train') rijden we omhoog richting het mekka van de theedrinkers en het laatste Victoriaanse bastion in India: Darjeeling. Ergens in de smalle straatjes loop ik nog de principal van Ketu tegen het lijf, wat een toeval!

De monsoon valt erg mee. Verhalen over halve meters regen per dag lijken overdreven, we hebben nog geen regen gezien (behalve 's nachts dan). Helemaal mazzel hadden we gisteren, toen we om elf uur 's middags een perfect zicht hadden op Kanchenjunga, de derde hoogste berg ter wered. De Darjeeling dierentuin, met sneeuwluipaarden en rode panda's, was ook erg fraai. De Engelsen hadden het zo gek nog niet bekeken hier.