The Vindhu Times

Vergeet wat Stephen Hawking gezegd heeft over tijdreizen: het is wel degelijk mogelijk en je hoeft er alleen maar voor naar Bhutan. Op enkele anachronismen als mobieltjes en de dikke PC-Hooft tractor waarin we vervoerd worden na, is het net of je in de Middeleeuwen bent beland.

Vanaf Kathmandu vlogen we met DrukAir, de nationale vliegmaatschappij van Bhutan, naar Paro. Aan boord de minister-president en enkele andere Bhutanese hoogwaardigheidsbekleders, die terug kwamen van een ontmoeting met de Indiase premier. Dat je in een andere wereld bent terechtgekomen blijkt al meteen uit het vliegveld: dit lijkt wel een enorme tempel, versierd met houtsnijwerk. Anders dan Schiphol of Tribhuvan International.

Het beeld in het land zelf is ook apart. De meeste mensen lopen rond in de nationale klederdracht en handboogschieten is populairder dan voetbal. Het landschap lijkt op Nepal, maar de huizen die overal staan eerder op Zwitserse chalets. De manier van reizen is ook wat anders dan in Nepal, aangezien we verplicht met een touroperator moeten reizen en die je ook meteen in alle luxe hotels onderdompelt.

Dat is wel even wennen. Mensen die de deur van de auto voor je openhouden, je tas dragen en overdreven vriendelijk doen. Een beetje ongemakkelijk ook wel. We reizen ook zonder portemonnee, want de hele trip is all-in, we betalen alleen af en toe voor wat drankjes.

Door deze hele trip is het soms moeilijk een beeld te krijgen van het land. Is iedereen echt zo gelukkig, zoals het Bruto Nationaal Geluk (een Bhutanese uitvinding) zegt? Alles lijkt beter geregeld dan in Nepal, maar dat is makkelijk gezegd rijdend in een SUV en slapend in kasten van hotels. Op het oog lijkt alles goed er uit te zien en de vele Dzongs en kloosters die het uitzicht domineren maken het zeker de moeite waard. Gelukkig lopen er ook koeien op de weg, zodat de schok met Nepal niet al te groot is voor me.