The Vindhu Times

Het is inmiddels eind juni en dat betekent dat mijn laatste werkdag al weer bijna drie weken geleden is geweest. Het afscheid bij beide scholen, Mero Niwas en het guesthouse was een lange dag vol bloemen, tika, tekeningen en natuurlijk eten. Een paar dagen later vertrokken Klaas en ik meteen richting Dunche om twee weken lang te trekken voordat de monsoon dit echt onaangenaam maakt

De eerste plek waar afscheid genomen moest worden was op de overheidsschool in Khadichaur. De dag begon normaal, met een paar laatste lessen waarin we gingen kleuren en prikken met kinderen van Class 2 en 3. Hierna begon het 'informele afscheidsprogramma'. Klaas en ik vreesden even voor een lange zit met allerlei lokale muziek, voordrachten en ander gebeuren, maar de nadruk bleek inderdaad op informeel te liggen. Na een dankwoord van de vice-principal kwamen kinderen een voor een de lerarenkamer binnen om ons een bloem te geven en een tika op ons gezicht te drukken en een half uurtje later zaten we met een kilo bloemen voor ons neus en rood tika poeder over ons gezicht.

Bij Ketu wat afscheid gelukkig wat eenvoudiger, met een katha, een dankwoord en thee en koekjes. Op Mero Niwas zou het zeker wat zwaarder worden, ook omdat we met die kinderen echt een band hebben opgebouwd in de afgelopen drie maanden. We kregen veel bloemen en tekeningen en voor de kinderen hadden we een groepsfoto en voor elk kind los ook nog een foto, wat door de kinderen met veel 'Oeeeh' en 'Aaah' werd ontvangen. Daarna onze laatste dal bhat met iedereen en tot ziens zeggen. Behalve dat we allemaal drie kinderen aan onze benen hadden hangen viel he wel mee, er ging gelukkig niemand erg huilen.

De laatste etappe was het guesthouse. Persoonlijk had ik me hier al op voorbereid door zo min mogelijk te eten de hele dag, want de vorige keer eindigde het eetfeest hier hangend boven de Nepalese pot. En inderdaad, het goedkope Chinese bier kwam uit de kast, de Newari pizza's, spiegeleieren met waterbuffelvlees en gefrituurde visjes kwamen op tafel en om de boel goed af te stoppen nog een kleine portie dal bhat.

Even tot ons zelf komen konden Klaas en ik een paar dagen later, toen we vertrokken voor een trek van 2-3 weken richting Tamang Heritage, Langtang en Gosainkund. De busrit naar het beginpunt van de trek was al meteen memorabel en op het dak zittend kon ik lekker genieten van alle ravijnen waar we rakelings langs scheerden in de veel te zwaar beladen bus.

De trek was mooi, ondanks de monsoontijd. Zestien dagen lang alleen dal bhat, chowmein, zwarte thee en kokoskoekjes. Het EK konden we volgen via de Nepalese radio, uitzicht was er gelukkig een paar keer en Klaas en ik hebben ons hoogterecord op 4984m (of 5033m) gezet na bedwingen van de Cherko Ri. Ook heb ik eindelijk een yak van dichtbij gezien en tsampa gegeten, kortom, ik heb weinig meer te wensen in het leven.