The Vindhu Times

Waar was jij toen de Federale Republiek Nepal werd uitgeroepen? Ik stond in Khadichaur, Sindhupalchok de schoolbibliotheek van de Shree Bal Shiksha Higher Secondary School uit te mesten. Officieel werd de republiek pas die avond uitgeroepen, maar overdag waren veel Nepalezen al de straat op gegaan om 'Republic Day' te vieren. In Bahrabise betekende dit dat we met de kinderen van Class II en hoger van Ketu door de straten liepen, spandoeken in de hand en al leuzen scanderend. In Kathmandu was de boel wat onrustiger, vooral omdat men daar de koning het liefst direct uit het paleis wilde halen. Uiteindelijk is de beste man maar uit zich zelf opgestapt.

Dit alles is niet zonder horten of stoten verlopen. Naar aanloop van de vergadering waarop de republiek werd uitgeroepen hadden een paar Hindu-extremisten een croftybommetje laten ontploffen, maar geen gewonden. Op vrijdag ontplofte er een pijpbom vlak bij een bijeenkomst waar Prachanda, de Maoistenleider en mogelijk toekomstig president of premier van Nepal sprak. Ook hier geen gewonden. De Maoisten zelf roepen ondertussen in de krant dat er minder kritiek geleverd moet worden door de journalisten van Kantipur Media, aangezien zij na de verkiezingen de grootste partij zijn en dus het volk representeren en dus kritiek niet meer hoeven te tolereren. Even terug naar 'Democratie voor Dummies' voor deze jongens ben ik bang.

In Bahrabise blijft alles redelijk rustig. Op tv zien we een hoop blije Nepalezen en de mensen die we spreken zijn ook blij met het uitroepen van de republiek. Toch snapt iedereen dat men er nog niet is. Voor onszelf nadert het werk haar einde, wat jammer is, want in Khadichaur begint het met de bibliotheek net een beetje te lopen, maar daar kan ik niet veel meer mee helpen. Om nog wat te genieten van de omgeving ben ik twee weekenden op rij niet naar Kathmandu gegaan, maar heb ik in plaats daarvan een beetje rondgetrokken.

Eerst met Klaas gelopen naar de Thulo Tingseng. Een redelijk bizarre tocht, bleek, want weinig plekken onderweg waar we konden verblijven en eten. Gelukkig konden we boven op de pas (3300 meter) terecht bij een Sherpa gezin. Meegegeten, gespeeld met de baby en 's avonds naast de baby en onder de churpi (gedroogde kaas) geslapen op een dun matje en onder twee lakens in verband met de kou. De ochtend erna in zeseneenhalf uur afgedaald naar Bahrabise, nu samen met een Sherpa die alle shortcuts kende. De Sherpa was onderweg naar Bahrabise om daar de bus naar Kathmandu te pakken en dan naar Saoedi-Arabie te vliegen voor werk. Op het moment dat hij daar aankwam was de spierpijn in onze benen net wegge-ebd.

Het volgende weekend ging Klaas wel de grote stad in maar ben ik richting Charikot, een bergdorp in de buurt, gegaan. Hier de angst van de hele reis tot leven zien komen toen ik de hoektanden van een grote zwarte hond in mijn kuit voelde priemen. Meteen naar het ziekenhuis maar uiteindelijk besloten maar geen rabieskuur te nemen gezien de logistieke problemen die dat met zich mee zou brengen (en de geringe kans dat ik rabies zou hebben). Een toefje betadinezalf klaarde de klus.

Omdat het uitroepen van een republiek ook meteen een rits vrije dagen met zich meebrengt konden we met de kinderen van Mero Niwas gaan zwemmen in de Sun Khosi, wat erg gaaf was. Na afloop van het tochtje konden we de kinderen duidelijk uitleggen waarom wij ons toch de hele tijd met witte zalf stonden in te smeren: ondanks alles was Klaas zijn rug mooi rood. Ja, dat is toch weer het nadeel van een blanke huid, al vinden de kinderen die veel mooier dan hun eigen.

Dit weekend nog even in Kathmandu wat laatste dingen regelen en bij mijn Nepalese bruiloftskennis op de koffie geweest, want die was jarig. Dit liep mooi uit de hand, want op het eind van de avond, toen ik eigenlijk weg wilde, werd opeens de taart aangesneden en kreeg ik een berg momo's voor mijn neus. Daarna werd mijn fototoestel nog uitgebreid misbruikt en heb ik de diverse aanwezige dames in verschillende outfits voorbij zien komen om te poseren voor de camera. Morgen weer terug naar Bahrabise, naar de laatste week werk. Een week die denk ik wel zwaar gaat worden, vooral op vrijdag als we definitief 'Tot ziens' zullen zeggen tegen de Mero Niwas kinderen.