The Vindhu Times

De trouwe bezoeker van deze site heeft misschien de indruk dat ik in de drie maanden die ik in Nepal zou blijven onder het mom van vrijwilligerswerk verdomd weinig over mijn werk schrijf. Ben ik wel aan het werk of doe ik maar alsof ik doordeweeks onbereikbaar ben en zit ik ondertussen gewoon tussen de hippies een waterpijp te roken in een van de Buddhabars die Thamel rijk is?

De waarheid is dat het wel even geduurd heeft voor dat ik echt kon beginnen met werken. Vakantie, admission periode, nieuwe boeken: het duurde even voor het nieuwe schooljaar hier echt kon beginnen. Voeg daarbij toe dat er elke week wel een paar festivals zijn (zie ook mijn eerdere observatie omtrent deze culturele gewoonte) en dus ook vrije dagen en het aantal daadwerkelijke werkdagen neemt rap af.

Toch kunnen Klaas en ik inmiddels in de namiddag niet meer door Bahrabise lopen of er komen kinderen op ons af die ons al van verre gedag zeggen. "Hello Vincent-sir, hello Klaas-sir". Dit betekent dat we toch vaak genoeg in de buurt van kinderen zijn geweest dat ze ons zijn gaan herkennen. En zelfs onze naam onthouden (waarbij gezegd moet worden dat het nog niet zo lang is dat de kinderen mijn naam ook echt roepen, kennelijk is Klaas zijn naam toch eenvoudiger). Deze conclusie is geheel terecht, want Klaas en ik hebben al redelijk wat uurtjes voor de klas doorgebracht.

Dit brengt een hoop nieuwe ervaringen met zich mee. Op Ketu, de boarding school in Bahrabise, spreken de kinderen redelijk goed Engels, zelfs de kleintjes. Alleen met de allerkleinsten is het moeilijk communiceren en als er dan een paar ook nog ontdekken dat ze precies lang genoeg zijn om het lichtknopje in de klas aan en uit te zetten is het feest compleet. Gelukkig zijn de andere kinderen wat meer gevoelig voor autoriteit en blijven ze redelijk braaf in hun bankjes als ik lesgeef. Met de wat hogere klassen is het juist weer leuk om tussen ze in te gaan zitten en te praten over van alles en nog wat, over voetbal of Nepalese films (of het altijd goede onderwerp 'mijn familie').

Op de overheidsschool is de ervaring wat anders. Ook daar zijn de kinderen erg lief en beginnen ze je al te kennen, maar aangezien de structuur op school hier ontbreekt zijn de kinderen wat baldadiger. Een klas van veertig 9/10 jarigen waar geen docent voor staat lijkt dan ook wel een speeltuin, maar als je binnenstapt rent iedereen de bankjes in en roepen ze allemaal netjes 'Goodmorning sir'. Verder communiceren is soms echter lastig. Of ze verstaan niet wat ik zeg, omdat ik het anders uitspreek dan ze gewend zijn, of ze verstaan sowieso niet wat ik zeg door een gebrek aan Engelse kennis. Maar als je geduld hebt en dingen veel herhaalt gaat het langzaam goed. Klas vijf heeft nu al bijna het meervoud onder de knie, al blijft de transformatie 'knife → knives' lastig voor ze.

Volgens mij het meest nuttig is echter alles wat je buiten de klassen doet met de kinderen. Voet- en volleyballen of gewoon op de bus naar huis een praatje met ze maken. Dan blijkt dat sommigen toch best aardig Engels kunnen, maar dat dat er in een enorm grote klas gewoon er lastig uitkomt. Uiteindelijk is dat volgens mij ook het belangrijkst, dat je de kinderen Engels laat oefenen door te spreken, waarbij ze niet per se allemaal grammatica correct hoeven te kunnen reproduceren. En we hebben ook een hoop lol samen, bijvoorbeeld als ik probeer Nepalese woorden uit te spreken en dit volgens twee dozijn schreeuwende achtjarigen toch echt helemaal verkeerd doe.