The Vindhu Times

Omdat het schooljaar in Nepal eind maart eindigt en de kinderen hier dan twee weken vakantie hebben, konden sommigen van ons, waaronder ik, nog niet beginnen met werken. Ke garne, ke garne (what to do)? Samen met drie lotgenoten werd het de Annapurna Basecamp Trek.

Belangrijkste afweging was wat er allemaal meemoest op de trek. Gidsen, porters, eten, yaks? Na goede gesprekken met meer ervaren trekkers kwamen we uit dat we alles best zelf konden regelen. Alleen een gids kon handig zijn, maar dan vooral om allerlei dingetjes te regelen, niet eens zozeer voor het wijzen van de route, aangezien dit een kwestie is van het spoor van andere Westerlingen volgen.

Met de bus gingen we naar Pokhara waar we onze gids, Gopal, regelden en nog de laatste trekkingsbenodigdheden aanschaften. Zonder slaapzak, fleece onderbroek en sigg-fles haal je het basecamp natuurlijk nooit. Porters zijn voor mietjes en dus begonnen we de volgende dag lekker vroeg met enkele kilo's op de ruggen aan onze tocht naar het Annapurna Basecamp. Vanuit dit kamp, gelegen op 4100 meter heb je een '360 graden zicht op bergen, bergen en bergen'. Beginnend in Nayapul zouden we via Ghorepani, Tadepani, Chhomrong en Macchapucchre Basecamp in zes dagen het eindpunt bereiken.

De tocht zelf was erg gaaf. Begonnen in de warme jungle kwamen we al gauw in de hoger gelegen rhodondendronbossen en uiteindelijk in de sneeuw terecht. De dagen werden gevuld met vroeg opstaan, ontbijten, een uur of vier tot vijf wandelen en vervolgens de hele middag tot het avondeten klaverjassen, pesten of lezen. Dan vroeg naar bed en de volgende dag het zelfde verhaal. Probeer buitenlanders trouwens vooral niet uit te leggen wat pesten of klaverjassen inhoud, hoewel gids Gopal nog een aardig potje kon klaverjassen. Alleen van de troefkaarten snapte hij niet zoveel.

Gopal bleek sowieso meer zijn mannetje te staan in het armworstelen. Enkele Russen in Tadepani kunnen dit ternauwernood navertellen. Dezelfde avond maakten we ook nog een Nepalese verjaardag mee, die de volgende dag dunnetjes werd overgedaan toen ook Guido zijn verjaardag mocht vieren en daarom zijn hele voorhoofd onder de roze tika's zag verdwijnen.

Na allerlei ontberingen, zoals het eten van vage pasta-gerechten, het niet bijgevuld krijgen van je dahl bat en flesjes khukuri rum werden we op dinsdagochtend beloond voor het harde werk. Je moet er dan wel in totaal een kleine tienduizend traptreden voor oplopen, maar het uitzicht op Annapurna South, Annapurna I, Annapurna III, Hiunchuli en Macchapucchre maakt een hoop goed. Na het poseren met de Nederlandse vlag en het ophangen van een gebedsvlag moest helaas de terugtocht ingezet worden.

De terugtocht kende gelukkig een stop bij Jinhu Danda, een dorpje met hotsprings beneden in de rivier. Dit warme bad en het dagelijkse ritueel van het inhalen van de groep Engelsen die steeds een uur eerder dan wij vertrokken maakten de tocht richting Pokhara toch nog draaglijk. Het eind van de tocht in Pokhara in stijl gevierd met eten in een steakhouse. Na elf dagen semi-vegetarisch voedsel hapt een Chateaubriand wel zo lekker weg.