The Vindhu Times

Volgens de Lonely Planet is de enige reden om er te blijven dat je de laatste bus hebt gemist. Er is geen internet en geen bereik met mijn mobiele telefoon. De enige weg gaat naar Kathmandu of naar Tibet. Een kroeg is er niet en om negen uur 's avonds zit iedereen binnen. Welkom in Barhabise, de plek waar ik de komende drie maanden zal wonen en werken. This ain't Kansas anymore.

Op dinsdag vertrokken we met de oude vrijwilligers, Kimberley en Hielke, naar Barahbise zodat ze Klaas en mij onze toekomstige werkplekken konden laten zien. Na de lunch gingen we eerst naar Mero Niwas ('Mijn Huis'), het kindertehuis waar vijftien kinderen van vijf tot twaalf jaar oud wonen. Dit tehuis is een project van Stichting Veldwerk en geeft scholing, onderdak en eten aan arme kinderen uit de regio. In Mero Niwas werken twee 'aunties' die voor de kinderen zorgen en er is een principal, een 21-jarige business-student uit het dorp. Wij gaan hier elke dag na schooltijd, van 16:00 tot 18:00 heen om de kinderen te helpen met huiswerk en om met ze te spelen. Hielke en Kimberley hadden flink wat speelgoed meegenomen wat door de kinderen meteen enthousiast gebruikt werd.

Ondanks de achtergronden van de kinderen (vaders die zelfmoord hebben gepleegd, of ouders die zomaar vertrokken zijn) zijn het vijftien superleuke en mooie kinderen. Je zou er bijna een of twee in je tas stoppen. Ik ben al goed aan het oefenen op de namen en van de meeste weet ik deze nu ook al. Zodra Klaas en ik binnen kwamen werd ons meteen de hemden van het lijf gevraagd. "What's your name sir?". De naam van Klaas ging er een stuk makkelijker in dan de mijne, waarschijnlijk omdat ze dit verstonden als 'Class' en dat is wel een bekend woord voor ze. Daarnaast werden we door de kinderen ook nog eens kritisch beoordeeld. Dat ik een baard had vonden ze maar niks, "beard is not good", en mijn gekke linkerteen vond iedereen ook geweldig. Ik moest meteen beloven me morgen te gaan scheren, wat opzich ook wel mag na vijf weken.

Na de introductie gingen we buiten spelen: badmintonnen, gewichtheffen met kinderen (ik heb ze allemaal zeker drie keer opgetild en rondgedragen), kietelen en als toetje nog even tegen de berg oprennen. Na afloop was ik bekaf. Gelukkig konden we nog even aansterken onder het genot van een flinke portie daal baht, klaargemaakt door de aunties.

De volgende dag was de laatste dag van Kimberley en Hielke. Eerst moesten een paar kinderen nog een examen doen en konden Klaas, Hielke en ik naar de Bal Sikshya Higher Secondary School, een van de twee scholen waar we gaan werken. De directeur van deze school was bezig met een oefenverkiezing, aangezien hij 'election officer' is, dus kon hij ons maar even spreken. Wel even rondgeleid en de school ziet er goed uit, wat ook komt door de bijdrage van de Nederlandse Lions-club die hebben gezorgd voor een computerlab, een sciencelab en een bibliotheek. De terugrit met de bus werd enigszins vertraagd door het niet verschijnen van de bus, dus gingen we maar lopen terug naar Barahbise. Gelukkig kwam tijdens de wandeltocht de bus er toch nog aan en konden we op het dak springen voor de rit naar huis.

Terug in Barahbise hebben we de andere school bezocht, de KETU Boarding School. Dit is een priveschool en alle kinderen van Mero Niwas gaan ook naar deze school, vooral omdat het niveau hoger is dan bij de Bal Sikshya School. Omdat er verder niemand was hebben we alleen even rondgekeken. Deze school ziet er simpel maar verder ook wel goed uit, al hebben ze wat minder spullen dan de Bal Sikshya.

's Avonds hebben we hier nog met de directeur afgesproken en wat gepraat. Eerste indruk is dat dit een aardige man is die zeker naar je wilt luisteren. Daarna genoten van een uitgebreide maaltijd daal baht, met kip en gefrituurde visjes. Vooral Klaas en ik lieten ons dit goed smaken en dat bleek ons later nog op te breken. Het guesthouse waar we wonen vond het nog wel gezellig om even een drankje te drinken met de oude en nieuwe vrijwilligers. Eerst kwamen er een paar echte Newari hapjes op tafel zoals stukjes geroosterd buffelvlees, aardappel en geitengehakt met een gebakken ei erop. Hier kon met moeite nog wat ruimte voor worden gevonden in de maag, maar toen kwam de doodsteek: nog een portie daal baht. Ik heb echt een minieme portie gegeten en kon daarna letterlijk geen woord meer uitbrengen. Sterker nog, toen ik naar mijn kamer liep moest ik eerst even langs de wc om er wat uit te gooien. Jezelf misselijk eten in Nepal, wie had dat gedacht.

Nu we hier hebben rondgelopen heb ik erg veel zin om te beginnen. Voor mezelf heb ik al een leuk project gezien in de vorm van de computer labs in beide scholen. Voor Kimberley en Hielke viel het afscheid van de kinderen echter redelijk zwaar. Vooral in Mero Niwas, waar bij het echte afscheid zelfs een paar stoere jongens moesten huilen. Even daarvoor hadden ze nog tekeningen en knutselwerkjes aan Kim-miss en Hielke-sir gegeven en kregen we allemaal een katha omgehangen. Ook bij de KETU school kregen Kimberley en Hielke nog een cadeau en wij allemaal een katha.

Vanochtend hebben Klaas en ik onze kamer betrokken en zijn we met de microbus terug naar Kathmandu gegaan. We beginnen echt met werken op 16 april en dus willen we voor die tijd met een paar andere nog een trek doen. Welke is nog niet duidelijk, daar gaan we in de komende dagen even naar kijken.